Po wybuchu II wojny światowej do Piaseckiego z prośbą o współpracę zgłosił się wileński oddział Związku Walki Zbrojnej. Podjął współpracę z AK. Piasecki był cennym nabytkiem dla Armii Krajowej. Wiele jego akcji było niezwykle brawurowych. Najsłynniejszą jego akcją było przeprowadzone osobiście 13 czerwca 1943 włamanie do ochranianego przez Gestapo urzędu. Udało mu się wynieść dokumenty obciążające Zygmunta Andruszkiewicza, wileńskiego działacza Armii Krajowej, którego Niemcy schwytali kilka dni wcześniej. Wśród wykradzionych papierów znajdowało się też archiwum dokumentujące zbrodnię katyńską.

Po zajęciu przez bolszewików Kresów Wschodnich Piasecki przez rok przebywał w Polsce, ukrywając się przed Urzędem Bezpieczeństwa, który szukał go po liście, w którym bardzo krytycznie opisał sytuację, w jakiej znalazła się Polska po 1945.

W 1946 wraz ze złożoną z polskich żołnierzy w ubraniach cywilnych obsadą konwoju UNRRA wyjechał przez Cieszyn do Włoch, gdzie utrzymywał się z prac fizycznych. Próbował też z mizernym skutkiem uzyskać tantiemy z wydanych za granicą swoich książek. Znowu pomógł mu Melchior Wańkowicz, który poprosił gen. Andersa, by przyjęto Piaseckiego do II Korpusu, dzięki czemu wraz z wojskiem dostał się do Anglii.

Emigracja. Po wyjeździe dużo pisał, m.in. odtworzył swoje więzienne książki zatrzymane przez cenzurę. Zajmował się też publicystyką polityczną. Był bezkompromisowym wrogiem ustroju komunistycznego i jego współpracowników. Dał temu wyraz, m.in. krytycznie oceniając Czesława Miłosza w pamflecie Były poputczik Miłosz. Tekst ten rozpętał burzę na łamach paryskiej Kultury. Niejednokrotnie surowo oceniał łagodną wobec ZSRR politykę państw Zachodu.

W Wielkiej Brytanii żył w niezwykle skromnych warunkach. Zmarł na raka w 1964. Został pochowany na cmentarzu w Hastings. Na nagrobku z białego marmuru umieszczono wizerunek konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy.

Wszystkie jego utwory objęte były w PRL od 1951 zapisem cenzury i podlegały natychmiastowemu wycofaniu z bibliotek.

Tak więc rozwojowi twórczości Sergiusza Piaseckiego było podporządkowane całe jego życie: dorastanie bez ojca, dojrzewanie w bardzo niespokojny okres historyczny, ryzykowna działalność przestępcy, niejednorazowe bilansowanie między życiem, a śmiercią, uzależnienie od narkotyków, kara pozbawienia wolności, która moim zdaniem dawała czas, aby zatrzymać się, skoncentrować się i podsumować wydarzenia (a było ich wiele) i, oczywiście, – niezwykłe zdolności literackie. Różnie można traktować jego uczynki i fakty z życia, ale wyraźnie można stwierdzić, że dana osoba jest bardzo kreatywna i nie zwyczajna.

Za pomocą kokainy uzależniał od siebie oficerów sowieckich, którzy informowali go o planach Armii Czerwonej. Pod koniec życia, Piasecki przyznał: „Przemycałem na Rosję kokainę, a stamtąd futra. W ciągu czterech lat przez moje ręce przeszło nie mniej jak 1 milion funtów. Nie zabezpieczyłem siebie, nie kupiłem nawet kamienicy, choć mogłem kupić ulicę. A później głodowałem”.W końcu Piasecki sam uzależnił się od narkotyków za co usunięto go z wojska. Niestety narkotyki często służyli pisarzom jako natchnienie i inspiracja do twórczości. Na przykład Michaił Bułgakow, Charles Baudelaire, Stanisław Ignacy Witkiewicz, który w przyszłości będzie przyjacielem Piaseckigo. Skupił się wtedy na przemycie. W czasie działalności wywiadowczej dorabiał tym do pensji. Władze wiedziały o tym, ale przymykały na to oko ze względu na jego niskie zarobki. Jednak prócz przemytu, zaczął zajmować się także rozbojami. Napadał na kupców i pociągi.Będąc pod wpływem narkotyków, napadł pod Grodnem z rewolwerem na dwóch żydowskich kupców. Później wraz z kolegą napadł na pasażerów kolejki wąskotorowej. Policja, dzięki denuncjacji kochanki jego wspólnika, aresztowała ich w Wilnie, a sąd skazał na karę śmierci. Awanturników uratowała wywiadowcza przeszłość Piaseckiego – prezydent zamienił wyrok na 15 lat więzienia.

Początkowo karę odbywał w Lidzie, później trafił do najsroższego więzienia II Rzeczypospolitej – na Świętym Krzyżu. Był niepokornym więźniem i często zamykano go w izolatce; ogółem spędził w niej 2 lata. Zapadł na gruźlicę. To w więzieniu narodził się Piasecki-pisarz. W więzieniu czytał Biblię i tygodnik „Wiadomości Literackie”. Dopiero wtedy nauczył się języka polskiego od strony literackiej. Informacja o utalentowanym więźniu dotarła do Melchiora Wańkowicza, który odwiedzał więzienia jako reporter. Po przeczytaniu rękopisu „Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy” obiecał, że podejmie starania o przedterminowe zwolnienie Piaseckiego. Akcję poparło wielu pisarzy. Powieść z miejsca stała się bestsellerem, natomiast społeczeństwo zaczęło domagać się ułaskawienia autora. Choć miał wyjść na wolność dopiero w 1941 roku, prezydent wypuścił go cztery lata wcześniej. W podobnej sytuacji okazał się pisarz O. Henry (William Sydney Porter), który siedząc w więzieniu i nie mając za co i jak przekazać swojej córce prezent na Święto Bożego Narodzenia, napisał opowiadanie, które zostało wydrukowano w gazecie. W taki sposób O. Henry zaczął swój twórczy szlak. Przez pozbawienie wolności i karę śmierci przeszedł też Fiodor Dostojewski. W konsekwencji, wiele z jego dzieł poświęcone ujawnieniu psychologii przestępcy, na przykład w powieści „Zbrodnia i kara”. Według mnie, w przypadku Sergiusza Piaseckiego, pragnienie do twórczości zostało wywołane przez obawę przed upadkiem intelektualnym i moralnym

Przed bramą czekali na Piaseckiego dziennikarze. „Kurier Poranny” ogłosił: „Nasz świat literacki przeżywa obecnie sensację. Zdarzył się bowiem wypadek, który dotąd nie miał – zdaje się – miejsca na całej kuli ziemskiej”. „Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy” był trzecią najlepiej sprzedającą się książką w II RP. Pisano, że ma szanse na Nobla. Natomiast Piasecki kpił ze swej „degradacji”, powiedział: „Dawniej interesowali się moją osobą policja, wywiadowcy, sędziowie, prokuratorzy, strażnicy graniczni. A teraz tylko wydawcy i reportery”.

Do wybuchu II Wojny Światowej stał się celebrytą. Sam Witkacy (polski pisarz, malarz, filozof, dramaturg i fotografik.) gościł go w Zakopanem, by u niego leczyć gruźlicę, której się nabawił będąc jeszcze w więzieniu. Z tamtego okresu powstało mnóstwo portretów Piaseckiego spod pędzla Witkacego. Wszystko zaburzył wybuch wojny i wkroczenie armii czerwonej 1939 roku.

Moim zdaniem, wpływ na rozwój Sergiusza Piaseckiego jako twórcy mieli wszystkie znaczące i ciekawe fakty z jego biografii, poczynając od daty i okoliczności jego urodzenia. Urodził się 1 kwietnia 1901 roku w Lachowiczach koło Baranowicz – na początku stulecia bardzo trudnego i bogatego na wydarzenia takie jak dwie wojny światowe i rewolucja socjalistyczna w Rosji, które moim zdaniem, wpłynęli na młodego Piaseckiego. Był nieślubnym dzieckiem zubożałego i zrusyfikowanego szlachcica Michała Piaseckiego i białoruskiej wieśniaczki Kławdii Kułakowicz. W dzieciństwie wychowywała go konkubina ojca, ojciec niewiele się nim interesował. Moim zdaniem, brak uwagi ojca i męskiej edukacji  wzbudziło w Piaseckim pragnienie do samopotwierdzenia, którą według mnie w przyszłości będzie zaspokajał przez swoją twórczość. W historii sztuki dość dużo geniuszów wśród nieślubnych dzieci, na przykład Leonardo Da Vinci.

Piasecki od najmłodszych lat trzymał się blisko świata przestępczego. Karierę szkolną zakończył na siedmiu klasach po bójce w szkole. Wspominał: „Komedia mej edukacji skończyła się tragedią. (…) Zrobiłem zbrojny zamach na inspektora gimnazjum (…). Wkrótce dokonałem rzeczy fantastycznie głupiej – dlatego się udała – ucieczki z więzienia, i skoczyłem w wir życia awanturniczego i rewolucji”.

Potem przez wiele lat trudnił się działalnością przestępczą. Kradł, napadał, brał udział w produkcjach pornograficznych, podrabiał czeki. Awanturniczemu trybowi życia sprzyjały przewalające się przez Białoruś fronty I wojny światowej. W trakcie rewolucji, która zastała 16-latka w Moskwie przyjechał do Mińska, gdzie związał się z lokalnym światem przestępczym. A w 1919 trafił do Warszawy na kurs w Szkole Podchorążych Piechoty. To trwale związało go z polskością.

Umiejętności Piaseckiego czyniły go znakomitym materiałem na szpiega. Biegle posługiwał się rosyjskim, włącznie z lokalnymi dialektami. Umiał podrabiać dokumenty, znał świat przestępczy. Po wojnie zorganizował siatkę szpiegowską w Sowietach. Rosła ona na tyle szybko, że polskiemu wywiadowi brakowało pieniędzy na jej finansowanie.

Znalazł własny sposób zarobkowania – przemyt. Dawał on znakomite alibi w przypadku zatrzymania przez bolszewików. Szpieg dostawał kulkę w łeb, przemytnik – kilka lat więzienia. Kilka razy trafiał do polskich i sowieckich więzień. W Polsce wyciągali go przełożeni z wywiadu, a w Sowietach – pieniądze i spryt. Był jednym z najlepszych wywiadowców.

Taki awanturniczy tryb życia, świat przestępczy, działalność szpiegowska, sytuacje między życiem a śmiercią, moim zdaniem nie są bezpośrednimi składnikami twórczości, natomiast zaostrzają uczucia, tworzą pogląd na życie właśnie przez kontrast uczuć і zapewniają niech sobie negatywne, ale bogate doświadczenie.

As wywiadu, kokainista, przemytnik, więzień,, działacz podziemny skazany na śmierć za napad z bronią w ręku i, wreszcie pisarz  – to różne twarze jednej osoby- Sergiusz Piasecki, jednego z najwybitniejszych polskich twórców XX wieku, który jest zapomniany na ojczyźnie dzięki władzom komunistycznym.

Witaj na mojej stronie opartej na WordPress-ie.

Skoro widzisz ten tekst, to oznacza to, że moja strona nie jest jeszcze w pełni gotowa – do tej pory została przeprowadzona szybka instalacja WordPress-a, za pomocą automatycznego instalatora w darmowym hostingu PRV.PL.

Instalator skryptów umożliwia zamieszczenie na naszej stronie takich skryptów jak WordPress, Joomla czy forum phpBB. Nie musimy się martwić o ustawienia, uprawnienia oraz dane dostępowe do bazy MySQL – wszystko przebiega automatycznie, wystarczy pojedyncze kliknięcie i po kilku sekundach na naszej stronie pojawia się gotowy skrypt, a my otrzymujemy dane dostępowe do panelu administratora i od razu możemy przystąpić do publikacji naszej strony, bez zagłębiania się w szczegóły techniczne. Zobacz jak to wygląda »