Po wybuchu II wojny światowej do Piaseckiego z prośbą o współpracę zgłosił się wileński oddział Związku Walki Zbrojnej. Podjął współpracę z AK. Piasecki był cennym nabytkiem dla Armii Krajowej. Wiele jego akcji było niezwykle brawurowych. Najsłynniejszą jego akcją było przeprowadzone osobiście 13 czerwca 1943 włamanie do ochranianego przez Gestapo urzędu. Udało mu się wynieść dokumenty obciążające Zygmunta Andruszkiewicza, wileńskiego działacza Armii Krajowej, którego Niemcy schwytali kilka dni wcześniej. Wśród wykradzionych papierów znajdowało się też archiwum dokumentujące zbrodnię katyńską.

Po zajęciu przez bolszewików Kresów Wschodnich Piasecki przez rok przebywał w Polsce, ukrywając się przed Urzędem Bezpieczeństwa, który szukał go po liście, w którym bardzo krytycznie opisał sytuację, w jakiej znalazła się Polska po 1945.

W 1946 wraz ze złożoną z polskich żołnierzy w ubraniach cywilnych obsadą konwoju UNRRA wyjechał przez Cieszyn do Włoch, gdzie utrzymywał się z prac fizycznych. Próbował też z mizernym skutkiem uzyskać tantiemy z wydanych za granicą swoich książek. Znowu pomógł mu Melchior Wańkowicz, który poprosił gen. Andersa, by przyjęto Piaseckiego do II Korpusu, dzięki czemu wraz z wojskiem dostał się do Anglii.

Emigracja. Po wyjeździe dużo pisał, m.in. odtworzył swoje więzienne książki zatrzymane przez cenzurę. Zajmował się też publicystyką polityczną. Był bezkompromisowym wrogiem ustroju komunistycznego i jego współpracowników. Dał temu wyraz, m.in. krytycznie oceniając Czesława Miłosza w pamflecie Były poputczik Miłosz. Tekst ten rozpętał burzę na łamach paryskiej Kultury. Niejednokrotnie surowo oceniał łagodną wobec ZSRR politykę państw Zachodu.

W Wielkiej Brytanii żył w niezwykle skromnych warunkach. Zmarł na raka w 1964. Został pochowany na cmentarzu w Hastings. Na nagrobku z białego marmuru umieszczono wizerunek konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy.

Wszystkie jego utwory objęte były w PRL od 1951 zapisem cenzury i podlegały natychmiastowemu wycofaniu z bibliotek.

Tak więc rozwojowi twórczości Sergiusza Piaseckiego było podporządkowane całe jego życie: dorastanie bez ojca, dojrzewanie w bardzo niespokojny okres historyczny, ryzykowna działalność przestępcy, niejednorazowe bilansowanie między życiem, a śmiercią, uzależnienie od narkotyków, kara pozbawienia wolności, która moim zdaniem dawała czas, aby zatrzymać się, skoncentrować się i podsumować wydarzenia (a było ich wiele) i, oczywiście, – niezwykłe zdolności literackie. Różnie można traktować jego uczynki i fakty z życia, ale wyraźnie można stwierdzić, że dana osoba jest bardzo kreatywna i nie zwyczajna.