Moim zdaniem, wpływ na rozwój Sergiusza Piaseckiego jako twórcy mieli wszystkie znaczące i ciekawe fakty z jego biografii, poczynając od daty i okoliczności jego urodzenia. Urodził się 1 kwietnia 1901 roku w Lachowiczach koło Baranowicz – na początku stulecia bardzo trudnego i bogatego na wydarzenia takie jak dwie wojny światowe i rewolucja socjalistyczna w Rosji, które moim zdaniem, wpłynęli na młodego Piaseckiego. Był nieślubnym dzieckiem zubożałego i zrusyfikowanego szlachcica Michała Piaseckiego i białoruskiej wieśniaczki Kławdii Kułakowicz. W dzieciństwie wychowywała go konkubina ojca, ojciec niewiele się nim interesował. Moim zdaniem, brak uwagi ojca i męskiej edukacji  wzbudziło w Piaseckim pragnienie do samopotwierdzenia, którą według mnie w przyszłości będzie zaspokajał przez swoją twórczość. W historii sztuki dość dużo geniuszów wśród nieślubnych dzieci, na przykład Leonardo Da Vinci.

Piasecki od najmłodszych lat trzymał się blisko świata przestępczego. Karierę szkolną zakończył na siedmiu klasach po bójce w szkole. Wspominał: „Komedia mej edukacji skończyła się tragedią. (…) Zrobiłem zbrojny zamach na inspektora gimnazjum (…). Wkrótce dokonałem rzeczy fantastycznie głupiej – dlatego się udała – ucieczki z więzienia, i skoczyłem w wir życia awanturniczego i rewolucji”.

Potem przez wiele lat trudnił się działalnością przestępczą. Kradł, napadał, brał udział w produkcjach pornograficznych, podrabiał czeki. Awanturniczemu trybowi życia sprzyjały przewalające się przez Białoruś fronty I wojny światowej. W trakcie rewolucji, która zastała 16-latka w Moskwie przyjechał do Mińska, gdzie związał się z lokalnym światem przestępczym. A w 1919 trafił do Warszawy na kurs w Szkole Podchorążych Piechoty. To trwale związało go z polskością.

Umiejętności Piaseckiego czyniły go znakomitym materiałem na szpiega. Biegle posługiwał się rosyjskim, włącznie z lokalnymi dialektami. Umiał podrabiać dokumenty, znał świat przestępczy. Po wojnie zorganizował siatkę szpiegowską w Sowietach. Rosła ona na tyle szybko, że polskiemu wywiadowi brakowało pieniędzy na jej finansowanie.

Znalazł własny sposób zarobkowania – przemyt. Dawał on znakomite alibi w przypadku zatrzymania przez bolszewików. Szpieg dostawał kulkę w łeb, przemytnik – kilka lat więzienia. Kilka razy trafiał do polskich i sowieckich więzień. W Polsce wyciągali go przełożeni z wywiadu, a w Sowietach – pieniądze i spryt. Był jednym z najlepszych wywiadowców.

Taki awanturniczy tryb życia, świat przestępczy, działalność szpiegowska, sytuacje między życiem a śmiercią, moim zdaniem nie są bezpośrednimi składnikami twórczości, natomiast zaostrzają uczucia, tworzą pogląd na życie właśnie przez kontrast uczuć і zapewniają niech sobie negatywne, ale bogate doświadczenie.